பேராசைக்கார காகம்

 

ஒரு அடர்ந்த காட்டுல ஒரு அழகான குளம் இருந்துச்சு. அந்தக் குளத்துல நிறைய மீன்கள் துள்ளிக் குதிச்சு விளையாடிட்டிருந்துச்சு. அந்தக் குளத்துக்கு பக்கத்துல ஒரு பெரிய ஆலமரம் இருந்துச்சு. அந்த மரத்துல ஒரு காகம் வாழ்ந்துச்சு. அந்தக் காகத்துக்கு எப்போதுமே தான் சாப்பிடுறதைவிட அதிகமா சேர்த்து வைக்கணும்னு ஒரு ஆசை.

ஒருநாள், காகம் குளத்துல இருக்கிற மீன்களைப் பாத்துச்சு. "அடடா! எவ்ளோ மீன்கள்! நாம ஏன் எல்லாத்தையும் புடிச்சு வச்சுக்க கூடாது?"ன்னு நினைச்சுச்சு. உடனே, அது குளத்துல குதிச்சு, தன்னால முடிஞ்ச அளவுக்கு நிறைய மீன்களை அள்ளிட்டு வந்து, மரத்துல ஒரு பொந்துல சேர்த்து வச்சுச்சு.

அடுத்த நாளும் அது மீன் பிடிக்க போச்சு. இப்போ, "நேத்து புடிச்சது பத்தாது, இன்னும் நிறைய வேணும்"னு நினைச்சு, மறுபடியும் நிறைய மீன்களைப் புடிச்சு அதே பொந்துல வச்சுச்சு. இப்படி தினந்தோறும் நிறைய மீன்களைப் புடிச்சு, பொந்து நிரம்புற அளவுக்கு சேர்த்து வச்சுச்சு.

சில நாட்கள் கழிச்சு, மீன்கள் எல்லாம் அழுக ஆரம்பிச்சிருச்சு. துர்நாற்றம் வீச ஆரம்பிச்சுச்சு. காகத்தால அந்தப் பொந்துக்கு பக்கத்துல கூட போக முடியல. "அய்யோ! பேராசைப்பட்டு இவ்வளவு மீன்களை சேர்த்து வச்சேனே, ஒண்ணும் உபயோகம் இல்லையே!"ன்னு வருத்தப்பட்டுச்சு. தான் சேமித்த மீன்கள் அனைத்தும் வீணாகிப் போவதைப் பார்த்து அதுக்கு மிகுந்த மன வருத்தம் ஏற்பட்டது.

கதை உணர்த்தும் நீதி: பேராசை பெரு நஷ்டம். நமக்குத் தேவையானதை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு, மற்றவர்களுக்கு விட்டுக்கொடுப்பதுதான் சிறந்தது. பேராசைப்பட்டால், கடைசியில் எல்லாம் வீணாகிவிடும்.