சோம்பேறித்தனம் பெரிய வாய்ப்புகளைப் பறித்துக்கொள்ளும்

 ஒரு அடர்ந்த காட்டில் ஒரு கரடி வசித்து வந்தது. அது மிகவும் சோம்பேறியாக இருந்தது. வேட்டையாடப் போகாது, பழங்கள் தேடாது, நாள் முழுவதும் உறங்கிக்கொண்டே இருக்கும்.

ஒரு நாள், சிங்கம் தன் ராஜ்யத்தைப் பார்வையிட வந்தது. எல்லா விலங்குகளையும் சந்திக்கும்போது, சிங்கம் கரடியின் குகைக்குச் சென்றது. கரடி அப்போது ஆழமான தூக்கத்தில் இருந்தது.

சிங்கம், "கரடியே, ஏன் இப்படி சோம்பேறியாக இருக்கிறாய்? ஏன் உணவு தேடாமல் உறங்குகிறாய்?" என்று கேட்டது.

கரடி சோம்பலாக கண்களைத் திறந்தது, "அரசே, நம் உடல் எப்போதுமே வேலை செய்யச் சொல்லாது. அதை ஓய்வில் வைத்தால் நாம் வலிமையாக இருப்போம். அதனால்தான் நான் அதிகம் வேலை செய்ய மாட்டேன்," என்றது.

இதைக்கேட்டு சிங்கம் சிரித்தது. "சரி, உனக்கு எது வேண்டுமோ அதைச் செய். ஆனால், நாளை இதே நேரத்தில் என் வேட்டைக்கு நீ வர வேண்டும்" என்று சொல்லிவிட்டுச் சென்றது.

மறுநாள், சிங்கம் சொன்ன நேரத்திற்கு கரடி புறப்பட்டது. ஆனால், அது தாமதமாக வந்து சேர்ந்தது. வேட்டையில் அனைத்து விலங்குகளும் பங்கேற்றிருந்தன. சிங்கம், "கரடியே, ஏன் தாமதமாக வந்தாய்?" என்று கேட்டது.

கரடி, "அரசே, எழுந்திருக்க மிகவும் கஷ்டமாக இருந்தது," என்றது.

அப்போது சிங்கம், "பார், சோம்பேறித்தனத்தால் நீ எதையும் சாதிக்க முடியாது. வேலை செய்யாமல் சோம்பேறியாக இருந்தால், ஏதாவது ஒரு பெரிய வாய்ப்பை இழந்துவிடுவாய். எனவே, சோம்பேறித்தனத்தை விட்டுவிட்டு உழைப்பாயாக" என்று அறிவுரை கூறியது.

இதைக்கேட்ட கரடிக்கு தன் தவறு புரிந்தது. அன்றிலிருந்து, அது சோம்பேறித்தனத்தை விட்டுவிட்டு உழைக்கத் தொடங்கியது.